Exact drie weken geleden begon Johannes de eerste ziekteverschijnselen te vertonen, een dag later was ie ziek en ging voor ons de gezinsquarantaine in. Twee weken stond daar voor gepland. En dan denk je er ook wel te zijn. De realiteit bleek echter anders, helaas…

Afgelopen vrijdag (dag 17) klaagde Johannes voor het eerst over benauwdheid. ’s Nachts had ie een visioen over een longembolie, dus dat werd een slechte nacht. ’s Ochtends relativerende bedachten we dat het vast hyperventilatie geweest moest zijn en keken we het toch maar weer verder aan. Maar het ging eigenlijk helemaal niet lekker. Eten en drinken kostte te veel energie, sowieso kostte elke inspanning te veel energie en op zondagavond liep de koorts op tot in de 39. Begin je toch te denken aan een eventuele longontsteking…

En als je dan op dat moment de week terugkijkt, realiseer je je dat het al een tijdje een stap vooruit en drie achteruit ging. Dat is niet goed. Tijd voor actie.

Maandagochtend 8.00u belden we de huisarts. En dan gaat het balletje rollen: doorverwijzing naar huisartsenpost en vanuit daar de doorverwijzing naar de SEH Radboud. Daar een liefdevolle opvang door de collega’s, weliswaar in beschermende kleding. Er werd een echo gemaakt van de longen en later ook een CT van de longen en uiteraard nog wat verdere onderzoeken. Inmiddels lag ie al aan het infuus om het vochttekort te compenseren maar ook aan de zuurstof. Op de echo was duidelijk vocht in de longen te zien, maar de CT liet nog meer zien: longembolieën, het visioen klopte dus.

Gezien de hele situatie was opname dus onvermijdelijk. ‘Gelukkig’ wel op de zorgafdeling en niet op de IC. Hier was de opvang door onbekenden en met de gele pakken, kapjes, mutsen en brillen letterlijk en figuurlijk heel afstandelijk. Voelde me eigenlijk als enige ‘normaal persoon’ in een het coronawereldje van het ziekenhuis, aangezien ik niet ziek was en er in mijn normale kleding rondliep. Wel met mondkapje maar dan van eigen makelarij.

Bezoek?

De vraag die ik al veel heb gekregen: mag je er op bezoek? Ja, in principe mag dat, maar max 1 persoon per dag. Je kunt er dus niet zomaar binnen komen lopen, en tegelijk moet je je ook afvragen of je dat moet willen. Dus vooralsnog houden we het er maar op dat alleen ik ga. Ik heb immers al risico gelopen. Je kunt wel even gaan zwaaien aan de buitenkant want hij ligt op de begane grond aan de achterkant van het ziekenhuis. Appen kan ook, maar ga niet bellen (mag wel met mij hoor). Hij is wel aanspreekbaar en zo, maar praten kost nog te veel energie.

Hoelang?

De andere vraag die ik veel krijg: hoe lang duurt de opname? Geen idee en we gaan er ook maar geen prognoses over geven. Het virus regeert op dit moment en doet duidelijk wat het wil en daar is geen peil op te trekken. Afwachten dus.

Hulp nodig?

De eerste weken was nog allemaal goed te doen om hier allemaal draaiende te houden zonder hulp van buitenaf. Gelukkig maar, want met de restricties die iedereen heeft en de extra restricties die wij hadden was dat gewoon best lastig. Nu ben ik op het punt dat we wel wat hulp kunnen gebruiken. Het zou ons heel erg helpen als ik een paar avonden niet hoef te koken. Ik hou dan tijd over voor huis(houden), kinderen, werk maar ook even wat tijd voor mezelf. Kun je daar in helpen, laat het me weten via een pm/dm/pb/pd, dan laat ik jou weer weten wat vooral niet (ivm ‘ik eet dat nieieieiet’ en ‘vind ik niet lekkuurrr’).

Wat iedereen kan doen:

#blijfthuis, #werkthuis, #houafstand, #staysafe!

Spreek mensen er ook op aan als je ziet dat die dit niet doen. Vind je dat lastig, ga dan een mondkapje dragen! Dan loopt iedereen vanzelf wel met een ruime boog om je heen (weet ik uit ervaring).

Enne… bedankt voor alle fijne, lieve, hartelijke, ondersteunende woorden op de posts, in WhatsApp en op de kaartjes!

NB herken je de locatie van de foto..?